Weerzien & Wel & Wee!

Hoi lieve allemaal,

Eindelijk eindelijk eindelijk heb ik een klein donker hoekje in Belabo gevonden waar men een beeldscherm en een toetsenbord voor me bij elkaar heeft gezocht, zodat ik me af en toe (tussen de stroomuitval door) op het wereldwijde web kan bevinden. Heerlijk ! Hoe gaat het met jullie? Ik hoor dat de zomer een beetje begint te komen daar in het kikkerlandje? En dat de mei feestdagen allemaal goed verlopen zijn? Dankjewel voor jullie ontzettende berg mails die ik hier nu aantref; ik hoop dat mijn masjien en de stroomtoevoer het toestaan dat ik ze allemaal kan doorspitten! Ik denk in ieder geval heel hard aan jullie allemaal!

Met mij gaat het fantastisch! Ik had een voorspoedige en luxe reis naar het Oosten, waar de toestand van de weg een stuk beter bleek te zijn dan wat ik een jaar geleden had achtergelaten. Geen twijfel mogelijk of ik nog de nacht zou doorbrengen in de stad: ik ben meteen doorgereisd naar het dorp Ndemba I. Ondanks de toenemende donkerte bij aankomst hadden al mijn lieve broers, zussen, familieleden en buren me al gespot! En zij die me nog niet gezien hadden waren in ieder geval snel op de hoogte van mijn entrée door al het blije gegil en geroep waarmee ik verwelkomd werd. Heel erg leuk! De eerste dagen heb ik dan ook alleen maar gevuld met kleren uitdelen (Rik, je bent een held!) en IEDER huis en gezin bezoeken! Zomaar voorbij een compound lopen en vanaf de straat vriendelijk zwaaien werd gezien als een grote belediging; op zijn minst moest er omhelsd worden, gevolgd door de gebruikelijke uitwisseling van standaardvragen over hoe het met paps, mams, zus, en anderen in Nederland ging.

Fijn om bijna iedereen weer terug te zien en te horen dat er zelfs tijdens mijn afwezigheid opnieuw Ericaatjes en Erikjes zijn geboren. Maar helaas vond ik niet iedereen terug; ik ben geschrokken van het grote aantal jongeren dat ondertussen overleden is. Schouderophalend wordt het vage antwoord van ‘ziekte’ gegeven op mijn vraag naar de doodsoorzaak, maar insiders weten me te vertellen dat al deze mensen zijn bezweken aan 1 grote boosdoener in het dorp: AIDS. Ik voorspel een grote ravage op dit gebied die nu al zijn eerste sporen nalaat; voorheen bruisende wijken zijn nu gereduceerd tot stille huizen en in mekaar stortende keukentjes. Treurig om te zien.

Maar naast dood is er ook volop leven gelukkig: een van mijn informanten was net die nacht bevallen van een gezond klein Erikje en ook de vele zwangere vrouwen met wijde gekleurde jurken (om de dike buik te verhullen) ontbreken niet aan het straatbeeld. Onderzoek ging dus meteen weer van start! Ook had er net iemand een miskraam gehad, waarvoor ik als een engeltje uit de hemel kwam vallen. Bij gebrek aan geld had ze namelijk geen behandeling gehad en nu waren de achtergebleven resten foetus in haar buik gaan ontsteken. Erg gevaarlijk dus ik nam haar mee voor een curettage hier in Belabo. We vertrokken naar een arts die in een achteraf wijkje in zijn huis een soort kliniek voor vrouwen heeft opgezet; voor zij die willen bevallen of aborteren weet hij wel raad. Vrouwen zijn allemaal erg over hem te spreken en ik barstte van vertrouwen. Maar toen het spektakel begon wist ik niet wat er zich voor mijn ogen voltrok; een gruwelijk bloederig tafereel waar bij met scharen en messen stukken foetus uit de baarmoeder werden getrokken en de vrouw in kwestie alleen nog maar kon gillen: Erica, Erica, ik ga dood!!! Zowel mijn informante als ikzelf werden onwel; zij van de pijn, ik van het gruwelijke aanzicht. Gelukkig hebben we het beiden overleefd; nadat ik buiten even mijn maag had geleegd en mijn flauwval neigingen had onderdrukt, bleek ook voor haar het grootste leed geleden. Het gaat nu goed met haar. Bij terugkomst in het dorp kon ik ook blij zijn dat deze interventie (hoe gruwelijk dan ook) had plaatsgevonden: er werd toevallig net een lijk binnengedragen van een jong meisje dat 2 keer abortus had gepleegd en uiteindelijk was overleden aan de post-abortum infectie waar ook mijn informante aan leed. Poeh!

En nu bevind ik me weer in Belabo en was vanochtend in hetzelfde bloederige achteraf kamertje bij diezelfde arts. Dit keer omdat mijn ‘moeder’ (iemand die haar dochtertje Erica heeft genoemd) abortus wil plegen. De arts zegt dat het in twee fasen gaat gebeuren (ik wil de details niet weten!) en we wachten nu totdat hij alle instrumenten en pillen heeft gehaald. Ik ben benieuwd, maar ik geloof dat het er niet minder bloederig aan toe zal gaan dus zal heel ijverig jullie blije mailtjes gaan lezen nu zodat ik daaraan kan denken straks tijdens ‘de ingreep’.

Verder zijn er ook dagen dat het er minder spectaculair aan toe gaat hoor! Gewoon lekker in het dorpsleven genieten van het mooie woud, de tochten naar de velden met de vrouwen, het lekkere eten, het warme Afrikaanse zonnetje en de gezellige gesprekken. Voila het wel een wee van een antropologe in het dichte bos van Oost Kameroen. Ik ga jullie nu verlaten, want zie dat ik (ondanks de vele stroomuitvallen) toch al een heel eind heb geschreven. Nog even wat mails beantwoorden en dan gaat het ‘echte’ werk weer beginnen (brrrr)u! Hou jullie taai allemaal en ik hoop snel weer online te zijn!

Dikke kus,
Erica

Ps: mijn smsjes komen niet altijd aan en ik ontvang sommige ook niet. Sorry dus als jullie onverhoopt niks van me horen! Maar met bellen heb ik redelijke ervaringen en ik heb al een paar ‘hotspots’ in het dorp gevonden met prima bereik!