Over ziekte, dood, en teennagels!

Een hele goeie middag!

Hoe gaat het met mijn lieve bruingebakken Hollandertjes? Lekker van het zonnetje aan het genieten of wordt het allemaal teveel van het goede? Zijn de eerste vakantiegangers al vertrokken en is de rest al over vertrek van onze grote popster heen? Denken jullie nog een beetje aan me als jullie op het strand liggen? Want ik zit hier nameijk in de regen en de kou, brrrrr!! Echt Hollandser had ik me het Afrikaanse weer in juni-juli niet voor durven stellen: grijze wolken, druilerige regen, kou en wind! Niet echt om over naar huis te schrijven dus, maar gelukkig heb ik vele andere dingen om over te schrijven...

Het waren me namelijk de weekjes wel weer...Na heerlijk te hebben geluierd, geschrobd (na een wasbeurt met warm water bleek mijn lichaam helaas minder gebruind dan ik had gehoopt...haha, de illusie van aangekoekte modder en stof!) en ge-aircoot in de stad ben ik weer naar het 'echte' leven in het dorp teruggekeerd. Consequentie nummer één: geen stromend water meer. Al bijna een maand was ik me in het bruinige regenwater dat (helaas, maar tegelijkertijd ook gelukkig) met bakken uit de hemel valt. Geen probleem hoor, maar op het moment dat ik voedsel begon te nuttigen dat met datzelfde regenwater was klaargemaakt, vond mijn arme lichaampje dat toch minder fijn..

Het zat namelijk zo: de opa van een informante van me was overleden. Een stokoud mannetje, dus niet echt een schokkende dood, maar juist een erg hilarisch rouwfeest met veel grapjes en lol en weinig gehuil. Ik deed gezellig mee en at ook de couscous en bladersaus die werd rondgedeeld onder deze jolige groep vrouwen. De gezelligheid ging echter snel voor mij over toen ik een paar uurtjes later in mijn bed lag; in slechts 2 uur tijd had ik al 6 keer overgegeven in een enorme hoeveelheid die me haast onmogelijk leek gezien de normale omvang van een mensenmaag (zal jullie verdere details over blader-inhoud besparen). Mijn 'zusje' die tegenwoordig bij mij in huis slaapt kwam bezorgd kijken en klaagde ook van enorme buikpijn. Als twee zielige zieken zijn we toen midden in de nacht naar het ziekenhuis gewaggeld alwaar we een paar flinke naalden in onze lijven gejast kregen. Spontaan ging ik weer over mijn nek. We werden naar huis gestuurd; het zou nu snel kalmeren volgens de dokter. Maar ik bleef maar vocht en voedsel verliezen langs alle kanten en ben uiteindelijk een paar keer flauw gevallen (auw, met mijn hoofd op een betonnen vloer die niet echt medelijden met me had). Om een lang verhaal kort te maken: opname in het ziekenhuis was nodig want ik dreigde ieder moment buiten westen te vallen vanwege het vochttekort dat deze voedselvergiftiging me al had veroorzaakt. Zo, dat ging snel!! Gelukkig beschikken we in dit verre oord over een hele kundige arts die me er bovenop heeft weten te krijgen en na slechts 9 keer overgeven en met een flink vermagerd en ingevallen lichaam verliet ik weer het ziekenhuis. Even schrikken dus, maar wees gerust: het gaat nu goed met me, ik drink en eet weer als de beste en zit op de eerste rang bij mijn mama Jacquette die me iedere avond een heerlijk maaltje voorschotelt dat vooralsnog fijn binnen blijft. Maar voedsel op rouwfeesten....nee, eventjes niet meer voor mij!

Zo zat ik gisteren ook weer bij een begrafenis. Aan eten hoefde ik nu trouwens sowieso ook even niet te denken want alleen door het aanblik van het lijk had ik al spreekwoordelijk gegeten en gedronken! Deze jongeman (broertje van mijn informante) had namelijk een ENORME opgezwollen buik, groter dan de zwangerschap van een vijfling! Het verhaal gaat hier de rondte dat hij iets heeft gestolen en dat men daarom wraak op hem heeft genomen door hem op deze manier te straffen met inheemse middelen: dieven sterven vaak met zo'n opgezwollen lichaam, zodat hun daad aan iedereen bekend wordt.. Dief of niet, ik had hem de vorige dag al een bezoekje gebracht en wist zeker dat hij niet lang meer te leven had...Heb de dood in zijn ogen gezien. Een dood die ons allen erg heeft geraakt vanwege de lijdensweg van de jongen. Gevolg: enorm heftig geschreeuw, gehuil en ge-flauwval (niet door mij deze keer gelukkig!) tijdens de begrafenis. De hel barstte al helemaal los toen bleek dat men eerst nog zijn buik wilde doorboren voordat hij begraven werd...Met messen en vuur hebben de mannen deze klus geklaard voordat er daadwerkelijk begraven kon worden en de eerste vrouwen weer bij bewustzijn kwamen..Heftig!

Naast dood en ziekte gelukkig ook heel veel goede dingen hoor! Mijn onderzoek gaat nog steeds zijn gangetje en ik heb een steeds bijzonderdere (is dat een woord?) band met mijn informanten. Zo is er op dit moment eentje abortus aan het plegen met (in volgorde van toepassing:) een twijgje van de baobab, een teennagel, quinine-pillen, en het spuiten van gezouten water in de anus... Ik heb mijn twijfels, maar hou haar goed in de gaten. Als het nodig is, neem ik haar weer mee naar de befaamde curettage-arts. Daarnaast groeien de kleine Ericaatjes gestaag en breng ik veel tijd door op de velden en in het woud dat werkelijk betoverend is in de mist na een flinke tropische regenbui...

De tijd gaat snel: nog een maand te gaan in het dorp en dan vertrek ik alweer naar de grote steden Buea en Yaoundé aan de andere kant van het land! Is dus aftellen geblazen. Ik hoop dat dat voor jullie ook het geval is (in ieder geval voor de vakantie die voor de deur staat) en na jullie luilekker-vakanties ben ik ook alweer bijna terug in Nederland! Maar tot die tijd wens ik jullie nog een heerlijke zomer en heel veel liefs met een dikke knuffel erbij,

Eri