Sensatie!

Hoi lieve vakantiegangers,

Hoe is het met jullie allemaal? Lekker van het zonnetje aan het genieten dat jullie zo aan het verwennen is dit jaar? Mooie reizen aan het maken? Energie op aan het doen voor een nieuw werk- of studiejaar? Ik hoop dat het heel goed gaat met jullie allemaal!

Met mij ging het even een stukkie minder. En helaas wel een heel flink stukkie minder...Nauwelijks terug in het dorp en blij mijn onderzoeksactiviteiten hervattende, heb ik de enorme pech gehad dat een vervelende malariamug door mijn nachtelijke klamboe en dagelijkse malarone-inname heeft heengeprikt...Gevolg: opnieuw overgeven, diarree, hoge koorts en heel snel vochtverlies...MALARIA! Niet echt een pretje kan ik jullie mededelen (en dat kàn ik nu gelukkig ondertussen weer, maar op dat moment was de kracht om iets mede te delen me al snel ontglipt...). Lag dus in no time half levenloos aan een enorm infuus dat in hoog tempo in mijn lekgeprikte armpje werd gepompt. Gelukkig gaf me dat wel weer een stoot energie en kon ik de volgende dag al aan de noodbehandeling voor malaria beginnen. Daarnaast moest er ook aan mijn bloed gedacht worden (malaria breekt je rode bloedcellen af en dan gooien ze er ook nog eens een enorm infuus in, wat het geheel lekker verdunt). Dus de enige souvenirs die ik aan dit avontuur heb overgehouden zijn de vele ijzerpillen die nog geslikt moeten worden, en een klein beetje hoofdpijn en vermoeidheid, die ongetwijfeld met vochttekort en bloedarmoede te maken hebben. Maar ik ben verder weer helemaal in orde! Was even schrikken, zowel voor iedereen thuis als hier in het dorp, maar met de vele vitamientjes en rust die ik nu mezelf voorschrijf heb ik er alle vertrouwen in dat ik over een paar weekjes weer blakend van gezondheid op Hollandse bodem sta! Nee, zo makkelijk komen jullie nou ook weer niet van me af...hihi!

En dat laatste zei ook het zoontje van de dokter toen hij een paar dagen later voor mijn ogen werd overreden door een overvolle taxi! Dat jochie is erg rebels en probeert altijd op het laatste moment nog de straat over te steken terwijl grote wagonnen met enorme gekapte bomen uit het regenwoud of andere overvolle busjes op hem afscheuren (en geloof me, er wordt hier ENORM gesjeesd op de enige straat die het dorp kent...en niet zonder jaarlijkse kleine slachtoffertjes...). Ik hoorde de piepende remmen, ik hoorde de klap, en ik zag het krijsende ventje, maar ik zag niet zijn benen...Oh nee! Gelukkig bleek hij een eindje naast de straat in de modder terecht te zijn gekomen, zodat zijn benen voor mij niet zichtbaar waren maar gelukkig nog wel aan zijn lichaam zaten...Stel je voor! Uiteindelijk bleek hij net zo'n bikkel als ik: heeft geen schrammetje aan het avontuur overgehouden, behalve dan wat hoofdpijn van de klap. Maar hij rent ondertussen alweer heel brutaal (doch iets minder roekeloos) rond in het dorp. Dat kunnen de drie geiten van mama Jacquette trouwens niet zeggen: die werden een week eerder ook genadeloos verpletterd door een jeep, waardoor de familie de hele week stukjes geit bij de couscous geserveerd kreeg...Die arme beesten!

Naast alle hectiek en sensatie ben ik nu rustigjes aan mijn onderzoek aan het proberen afronden en als kroon op mijn werk ben ik vandaag nog maar eens abortus komen plegen met een informante. Het gaat om het vrouwtje dat in Yaoundé dacht de man van haar leven te hebben gevonden, maar helaas zwanger en in elkaar geslagen met hangende pootjes terugkwam naar het dorp. We hebben net een zwangerschapstest gedaan bij de befaamde abortusman en vanmiddag om half 3 begint de eerste fase van onze 'operatie'; aldus besloten na een positieve testuitslag. Over een paar dagen komen we dan terug om de laatste restjes ellende eruit te schrapen. En dan zit ook mijn verblijf in het dorp er bijna op; volgende week woensdag geef ik een afscheidsfeestje bij de 'chef du village' en ik vertrek dan donderdag naar Yaoundé. Afhankelijk van mijn lichamelijke stand van zaken kom ik dan meteen terug naar Nederland gevlogen of blijf ik nog een laatste weekje in de hoofdstad. Maar hoe dan ook: echt heel lang zal ik niet meer in dit tropische oord te vinden zijn...Het afscheid in het dorp wordt waarschijnlijk één groot drama met dikke tranen en veel gejoel door al mijn vriendinnen en big mamas, maar een verblijf in een schone en veilige omgeving in La Hollande klinkt me nu ook niet slecht in de oren. Dus ik kom lekker terug en kan met een tevreden gevoel terug gaan kijken op een hele productieve, intense, mooie, spannende en vooral ook hectische tijd in Kameroen!

Tot de volgende keer dus maar weer en hopelijk breng ik dan niet zoveel sensatie meer (mooie afsluitende rijm he?)!

Liefs en een dikke pakkerd,
Eri