Positieve Post!

Nebongjee! (=goedemorgen allen)

Hoe gaat het met jullie allemaal?? Hopelijk niet teveel last van wisselvallig weer, verdwijnende vliegtuigen en Mexicaanse griepjes? Hopelijk allemaal klaar voor een heerlijke zomervakantie? En hopelijk geinteresseerd in een nieuwe update van mijn leventje hier in de provincie van de opkomende zon?

Onder de opkomende zon gaat het leventje hier iedere dag vanaf 6 uur gestaag van start. Er zijn dagen dat ik vrouwen naar hun veld begeleid met een groot gevaarlijk kapmes in mijn hand; er zijn dagen dat ik rondbanjer van hut naar hut, op zoek naar een gezellig praatje en hier en daar een handje helpend wanneer moeders hun kinderen wassen, hun eten op het vuurtje bereiden, of de hangard schoonvegen. Ondertussen blijven de begroetingen niet uit: iedereen kent me al, van (piep)jong tot oud, en iedereen weet precies waarom deze blanke 'ngon Bikoumba' (dochter van de Bikoumba familie) hier is. Vergemakkelijkt dus heel erg mijn onderzoek: mijn oude informanten vragen zelf aan me wanneer we weer een interview gaan houden en anderen komen me raad vragen over hun uitblijvende menstruatie, hun buikkwaaltjes, of hun kind dat niet meer aan de borst wil drinken. Ik draai dus mee in het wel en wee...

Binnen dit rustgevende kader word ik natuurlijk van tijd tot tijd opgeschrikt door enerverende gebeurtenissen. Lichtte ik vorige keer een tipje van de sluier door een niet-zo-fijne curettage te benoemen; niet veel later voltrok hetzelfde tafereel zich voor mijn ogen met de moeder van Erica die abortus wilde plegen. Twee ingrepen waren noodzakelijk: eerst het 'vernietigen' van de omgeving van de foetus, daarna het 'verwijderen' van de resten dode foetus en placenta een paar dagen later. Het was dus niet minder bloederig dan de eerste curettage, maar gelukkig 'klonk' het minder gruwelijk omdat de vrouw in kwestie niet zo hard schreeuwde dat ze doodging, maar in plaats daarvan heel stug (met het zweet op haar voorhoofd) op haar tanden beet. Ze heeft het overleefd en ik ook. Het aanzicht went en ik ben nu zelfs in staat om weefsel van de foetus te kunnen onderscheiden van weefsel van de placenta. Tja, een echte onderzoekster he....

Daarnaast gelukkig ook positieve bloedingen in het veld: ik heb twee bevallingen in het ziekenhuis bijgewoond! De eerste was vrij stressvol: de arts was niet terplekke en mij was samen met een pas afgestudeerd verpleegstertje en een andere zwangere vrouw de taak toebedeeld het kind levend ter wereld te brengen. Geheel volgens de tradities gaf de moeder van de baby gedurende de hele bevalling geen kick; wij zaten dus heerlijk buiten van het zonnetje te genieten in de overtuiging dat mevrouw nog niet zoveel pijn had en 'de baby nog ver weg was'. Niets was minder waar; na een klein seintje renden we naar binnen en zagen we daar beneden al een half hoofdje verschijnen. Snel handschoenen aangetrokken en met zijn drieen gedaan wat we konden! Met trots hebben we op die manier een kind ter wereld gebracht met wel liefst 12 vingers! Nu was dat natuurlijk niet volgens de normen dus probeerden mijn twee mede-vroedvrouwen meteen met trillende vingers van de adrenaline de 2 extra kleine vingertjes af te binden met een stukje touw, zodat die snel zouden afsterven. Dat duurde en duurde en ik zag hoe de persverse moeder (die al die tijd nog steeds geen kick had gegeven trouwens) hevig aan het bloeden was. Ik kreeg stress: die placenta moest eruit!! Nee, zeiden de vrouwen: die vingers moeten eraf!! Gelukkig was er een engeltje die onze klunzige situatie overzien had en die er snel voor had gezorgd dat de arts terplekke kwam. De vrouw was inmiddels in shock gevallen vanwege overdadig bloedverlies en reageerde niet meer. Zij had direct een infuus en injecties nodig. Geloof niet dat ik, noch het zwangere vrouwtje, nog de afgestudeerde verpleegster met de trillende adrenaline-vingers het leven van deze (nog steeds zwijgzame) vrouw had kunnen redden.. Maar alles is goed gekomen en moeder en kind maken het goed!

Zo ook de tweede bevalling. Die ging vlot en in samenwerking met de arts. Maar of moeder en kind het (lang) goedmaken is de vraag...Allereerst was het vruchtwater waarmee het kind ter wereld kwam zwart (!) en was het kind zelfs ZO klein dat wij ons afvroegen of het toch wel volgroeid was. Voor een baby die (naar eigen zeggen van de moeder) na 10 maanden zwangerschap geboren wordt was dit kleine mannetje werkelijk een pruts (of is dat plat zeeuws?). Bovendien had ie een hele snelle ademhaling en geen baby-gehuil zoals dat hoort, dus het lijkt me een ziek en zwak wezentje. Maar onze taak zat erop!

En zo zit ook mijn taak van de eerste maand veldwerk erop! Ik heb nu een volle maand in het dorp rondgelopen en ben vanochtend (na een lange reis vanwege constant stilvallende auto met een blatende geit in de kattenbak) in Bertoua gearriveerd. Tijd voor een hotel, tijd voor warm water, tijd voor een krant en de radio, tijd voor een lekkere Europese salade, tijd voor internet, en tijd voor mezelf! Heerlijk! Daarnaast natuurlijk weer 1001 andere onderzoeks-gerelateerde dingen te doen, maar dat komt wel goed tijdens de komende 4 dagen. Ik ben weer even bereikbaar dus!

Ik ga nu snel een motortaxi zoeken, mijn baggage droppen en me even opwarmen/frissen. We zitten nu in een kort seizoen dat in het Bobilis Adon wordt genoemd, wat betekent dat we 's ochtends oerhollands grijs, somber en koud weer hebben en dat slechts ergens 's middags een pittig zonnetje door de wolken breekt! Ben dus blij met de luxe van een douche met zowel warm als koud water zometeen, hihi! Ik spreek jullie later weer!!! Hou jullie taai allemaal en tot het volgende bericht!

Dikke knuffel van Erica