Eindelijk foto`s!!!

Hoi piepelois,

Totaal onverwacht bevind ik me nu in Bertoua na een slapeloze nacht waarin Davy DE trein naar de hoofdstad voor zijn neus zag wegrijden, we vervolgens 4 uur lang in het holst van de nacht in een stilstaand busje hebben staan wachten totdat er beweging in kwam en uiteindelijk in Bertoua afscheid hebben genomen om een uurtje of 6 vanochtend, met voor Davy nog een hele hobbelige reis naar Yaoundé voor de boeg en voor mij dus een onverwacht dagje Bertoua. Nou ja, mooie gelegenheid om eindelijk eens wat foto's op mijn site te zetten (zie het vorige bericht) en om jullie te vertellen hoe onze laatste dagen in het dorp waren.

Tja, het reizen verliep eigenlijk vlotjes tot het moment dat mijn vorige bericht de lucht in werd gelanceerd. Op dat moment bereidden we ons al voor op een vertraging van 6 uur met de trein, maar die vertragingstijd heeft zich uiteindelijk verdubbeld: uiteindelijk hoorden we om kwart over 4 `s ochtends het boemeltreintje aan komen boemelen en waren we dus een half etmaal later dan verwacht in Belabo. Onderweg hebben we wel heerlijk genoten van het uitzicht: savanne-achtige bergen met hutjes met strooien puntdaken maakten plaats voor het dichtbegroeide regenwoud en de rode rechthoekige hutjes die zo kenmerkend zijn voor de oost-provincie. Eenmaal bij ons eindstationnetje aangekomen (niet zonder brokken of stoten, want handige Eri VIEL letterlijk uit de trein op de Belabose grond vanwege de ietwat zware tas op haar rug die met haar ging lopen, haha!) zijn we meteen op de motor naar Ndemba I gesjeesd en daar werden we ontzettend gastvrij, blij en vriendelijk ontvangen! Het ontvangst werd in de volgende drie dagen niet minder: overal waar we langsliepen werden we zowat de hangard in getrokken om toch maar even een dikke knuffel van de mensen te ontvangen en te proeven van het lokale eten. Davy heeft het helemaal gemaakt als schoonzoon van het dorp en al gauw was de eerste haan geslacht om door de eregast genuttigd te worden! Erg leuk voor Davy om dit allemaal mee te maken denk ik, en voor mij toch wel heel bijzonder om te zien hoe trots de mensen eigenlijk op hun blanke `dochter` zijn.

De volgende dag zijn we samen met mijn moeder mama Jacquette de pygmeeen in het oerwoud gaan bezoeken. Uitgerust met twee motors sjeesden we met zijn drietjes door het dichte woud over de rode paden, overreden we groene slangen en zagen we ratachtige eekhoorns lopen alvorens we de ronde kleine bladerhutjes van de pygmeeen in probeerden kruipen (vooral mama Jacquette met haar 100 kilo leek daar een beetje moeite mee te hebben, haha!). Erg leuk om te zien hoe die mensen leven en leefden en hoe gastvrij ze toch ook weer waren.

En de oosterse gastvrijheid bleef hier niet bij: eenmaal terug in ons dorp zaten de vrouwen al klaar om voor Davy te gaan dansen, zingen en trommelen. Onze rode wijn werd gretig in ontvangst genomen en genuttigd (zo gretig dat we er zelf geen druppel van gezien hebben) en dat was bepaald sfeerverhogend! Tot laat in de avond werd en gedanst, omhelsd en vooral ook gelachen om Davy zijn (erg moedige) danspasjes!

Gisteren was het dan alweer de laatste dag in het dorp, die we nog benut hebben met bezoekjes aan al mijn vrienden en vriendinnen, de kleine Sandra, en de lieve mama's. Nog eventjes een veld van een vriendin bezocht en toen toch echt maar begonnen met tassen inpakken en in pick-up richting Belabo te vertrekken, zodat Dave daar de trein naar Yaoundé zou kunnen nemen.

Alles was goed geregeld: een hotelletje om de tijd te overbruggen en mijn slaapplaas te verzekeren, de laatste inkopen op de markt gedaan, en mentaal voorbereid op weer een fikse vertraging. Maar ja, hadden we dat laatste dus maar niet gedaan: de trein was voor het eerst in zijn leven TE VROEG vertrokken en daardoor zagen we hem voor onze neus wegboemelen. Nou ja, wat volgt is een lang verhaal van wachten, wachten en wachten en ik wacht hier nog steeds op de bevestiging van Dave dat ie in Yaoundé is aangekomen en gereed zit op het vliegveld. Nou ja, tijdens dit wachten heb ik jullie toch fijn weer een leuk verhaaltje verteld, dus kan ik er nu weer vandoor mijn laatste onderzoeksdingetjes regelen hier in de stad en dan het busje terug naar het dorp nemen om daar eindelijk mijn bedje in te kruipen....

Nog twee maandjes te gaan daar, jeetje, wat gaat het snel. Maar mijn reis heeft mij weer helemaal onderzoekslustig gemaakt, dus ik ga weer verder met mijn dagelijkse routine! De rust keert terug in Ndemba: hun schoonzoon heeft aan zijn plichten voldaan en hun dochter behoort weer tot het dagelijkse plaatje en is weer onder de hoede van haar moeders` vleugels. Tot het volgende bericht maar weer!

Liefs,
Erica